Mijn geliefde tijd op cattlestation Dutoon River

Lieve familie en vrienden.

Het is alweer een aantal maandjes geleden dat ik wat van me heb laten horen. In de tussentijd heb ik een hoop gedaan en beleefd.
Mijn eerste grote avontuur begon in Hughenden (Queensland) op cattlestation Dutton River van Joy (47) en Stuart (73) MacLean zoals velen van jullie al wel van mijn achtergebleven familieleden hebben gehoord.
Dat was in alle opzichten een gigantisch (vernieuwend) avontuur aangezien niets is wat je gewend bent.

Dutton River was met zo’n 500.000 acres aan grond en +/- 45.000 koeien de grootste van de 3 farms die Joy en Stuart bezitten. Het kost je (afhankelijk of je met de auto bent of met de truck) zo’n 5 uur om van het ene puntje naar het andere puntje van de farm te rijden. Dat deed je met safari jeeps en trucks wanneer je grote vrachten moest vervoeren. Elke auto had een naam (Ray, town toyota, Lisa, Creamy, Petro, Blue truck, enzovoorts) en de grootste lol was dat er aan elke vervoersmiddel wat mankeerde wat de trip één groot avontuur maakte. Zo had bijna geen één auto een handrem, wat niet zo handig is in een heuvelachtig landschap waar je vaak moet uitstappen om hekken te openen en bij sommige auto’s niet weet of ze weer willen starten wanneer je ze uit hebt moeten zetten om het hek te openen. Andere minuscule probleempjes zijn zoal: Lisa geen bestuurderszittting, Petro kon je om de dag gebruiken omdat na een dag de motor een dag rust moest hebben. Creamy kon je niet starten mits je hem aanduwde en had geen stuurbekrachtiging. Meestal parkeerde je hem heuvelafwaarts zodat je hem in z’n vrij naar beneden kon laten rijden. Één van de trucks kon je niet uitschakelen met de sleutel. Je moest uitstappen en bij de wielen een schakelaar bij de motor omzetten om de motor uit te zetten. En ga zo maar door, je kunt je voorstellen dat dit soms hilarische situaties met zich meebracht.

Samen met Dimitri (Rus), Neil (Engelsman), Esther en Roman (Frans koppel) en Holly (Ozzie gouverness) probeerde we dingen draaiende te houden. Vanwege de droogte die al 2 jaar heerst was de grootste missie: “Doe wat je moet doen om het vee in leven te houden!!!!!”
De dag begon om 7.30 met het voeren van de stieren, paarden en de kalfjes in de tuin.
Daarna gingen we verder met het rondbrengen van malesses (krachtvoeding wat op stroop lijkt) met een tank. Dat was een 3 uur durende trip naar de malessesspit op het midden van het terrein en vandaar, al hobbelend, naar plekken rijden waar veel vee komt. Later werd dit de fulltime job van de “Frenchies” (Esther en Roman).
Dimitri hield zich voornamelijk bezig met het fixen van waterpompen zodat de drinkbakken altijd vol bleven. Dit klinkt makkelijk maar was de meest irritante taak van allemaal aangezien die pompen ook van geen kant deugden.
Mijn voornaamste dagtaak werd voor een poos het rondbrengen van hooibalen. Daar heb ik heel wat spierballen aan overgehouden aangezien we elke dag 14 tot 20 hooibalen van zo’n +/- 100 kilo met het handje op de truck moesten tillen. En als ik pech had was iedereen kamperen en moest ik het in m’n eentje doen.
De droogte in de omgeving was zo erg dat alle boeren in de weide omgeving ook het briljante idee hadden om hooi bij te voeren wat ervoor zorgde dat het hooi OP was, NIET meer te verkrijgen. Dat zorgde dat we met de handjes in het haar zaten omdat de koeien met bosjes neervielen. Uiteindelijk zijn we overgestapt op het voeren van suikerriet (waar ook de malesses van wordt gemaakt). Gelukkig begon het tegen die tijd ook een beetje te regenen en zag ik tegen de tijd dat ik weg ging kleine groene grassprietjes uit de aarde sprinten richting het zonlicht. Laatst heb ik Stuart nog gesproken en blijkbaar is het nu prachtig groen overal en is bijvoeren niet meer nodig, gelukkig.

Naast deze hoofdwerkzaamheden deed je alles wat er maar moest gebeuren. Zoals:
- Het zuiveren van kleine watergaten in de droogstaande rivier. Vaak zaten hier vieze groene kikkers in die je er heerlijk uit moest vissen;
- Schoonmaken van de keuken wat aan het eind van elke dag weer een zwijnenstal was. Het gebeurde met enige regelmaat dat iemand ’s nachts de deur open liet staan waardoor we een paar keer kleine kalfjes, de grote tuinkoe of de zwijnen in de keuken hadden. Met kleine kalfjes en grote tuinkoe was het kakken op de vloer het ergste wat er kon gebeuren. Maar wanneer de zwijnen op visite kwamen was het feest! Ze konden tafels ombeuken, kastjes opentrekken en voornamelijk waren ze heel goed in het afval door de hele keuken rondslingeren. Mijn lieve moeder heeft geen recht van klagen meer aangezien mijn eigen kamer niets is bij de ravage die zij achter lieten. Nu snap ik pas waar het woord ‘zwijnenstal’ vandaan komt…
- Prikkeldraad omheining maken / repareren; Als je dit moest doen wist je met zekerheid dat je aan het eind van de dag een paar schrammen en blaren rijker was. De eerste keer moest ik anderhalf uur omheining repareren wat me maar liefst 7 blaren op mijn handen opleverde.
- Zoals ik al eerder heb uitgelegd was de nieuwigheid van de auto’s en trucks er een beetje vanaf en stonden we ook met enige regelmaat met kapot vervoer wat weer gerepareerd moest worden. En het feit dat je een vrouw bent en geen snars verstand hebt van auto’s doet er niet toe. Ik heb regelmatig onder de auto moeten kruipen om wat te fiksen. Wat vaak een ‘piep’ klus was omdat ze daar niet zoiets als autobruggen kennen en je in het zand onder de auto moest kruipen. Maar het heeft me regelmatig ook voldoening gegeven wanneer ik wat gefikst kreeg. Uiteindelijk wil je ook wel enige vaardigheid in het fiksen van auto’s wanneer je in je eentje in de middel of nowhere bent met twijfelachtig vervoer. Want het is nooit gegarandeerd dat ze je komen zoeken wanneer je ’s avonds niet thuis bent wat gezellig kamperen in de auto betekend. Ik vertel dit uit ervaring…….
- Meestal was ik degene die medische verzorging gaf aan de kalfjes en dieren die ziek/gewond waren. Dit was peniceline geven, wonden schoonmaken (lekker maden met je handen uit wonden halen) en verbinden enzovoorts.
- Helaas hadden we ook koeien die vast kwamen te zitten in de modder van een dam waar nog laag water in stond. Die moesten we eruit trekken wanneer ze nog leefde wat betekende dat je een ketting om hun nek moest doen, dit aan de auto vastmaken en simpelweg gas geven. Dit was niet één van mijn favoriete bezigheden. Vaak stonden ze niet gelijk op en wanneer je de volgende dag kwam lagen ze er nog. En dat betekende simpelweg dat we diegene afmaakte door een kogel door hun kop te schieten. Gelukkig mocht ik van Stuart en Joy weigeren om dit zelf te doen. Je kunt je wel voorstellen dat er met zo’n lange droogte en zo weinig te eten veel koeien doodgingen. Elke dag zag je gemiddeld wel weer 5 nieuw koeien ten dode opgeschreven vermoeid op de grond liggen. Wanneer er zoveel dood gaan wordt het natuurlijk een zooitje van karkassen. Dus het verslepen van deze karkassen naar één plek was soms ook nodig om zo een koeienkerkhof aan te leggen. Drie maal over dat ik een koe uit een drinkbak heb moeten slepen. Hoe ze daarin terecht kwamen is voor mij nog steeds een raadsel.
- Natuurlijk waren er ook de fun-taken. Één waarvan ik het meeste genoot was wel het rondscheuren met de shovel. Hiermee moesten ik vaak het vee rondom het huis voeren of helpen de zandwegen te verbeteren. Dat was altijd genieten wanneer ik met de shovel mocht spelen.

Als je geluk had was je om 17.30 klaar, als je pech had was het 22.00. Elke dag was ik weer blij als de dag erop zat en ik vermoeid op mijn bedje kon ploffen om heerlijk naar dromenland te dwalen totdat ’s ochtends de wekker weer ging.
Soms zaten er rotdagen tussen maar ik heb voornamelijk ontzettend genoten van mijn tijd daar. Inmiddels heb ik met pijn in het hart Dutton River verlaten om lekker rond te trekken met de auto langs de oostkust van Australië. Maar daar later meer over…